Op de kop af vijftig jaar geleden stapte Ciska Kerkdijk voor de allereerste keer bij de Bornse bieb naar binnen. Het was de dependance naast het gemeentehuis, waar ze haar eerste baantje ging vervullen. Nu, een halve eeuw later, viert ze het 50-jarig dienstverband. Bijna in stilte, maar dat vindt ze niet zo erg. “Ik houd er toch niet zo van om in de schijnwerpers te staan, dus eigenlijk komt het wel heel goed uit”, klinkt het bescheiden, nadat ze zojuist de digitale felicitaties van al haar collega’s op het grote videoscherm in de theaterzaal in ontvangst nam.
‘Heel bijzonder’
Alleen Frank Droste en Frank Vennegoor zijn woensdagmorgen op de basis in het onwerkelijk stille Kulturhus. Zij hebben voor Ciska een klein feestmomentje ingelast, waarin de video felicitaties centraal staan. Ciska zit dan in een grote fauteuil in het midden van de verder lege zaal. Daarna is het de beurt aan Droste om als directeur van het Kulturhus een kort woordje te zeggen. “Ik heb je leren kennen als een heel fijne collega, een enorm harde werkster ook”, zegt hij. “Waarschijnlijk maken we nooit meer mee dat iemand 50 jaar bij ons in dienst is. Heel bijzonder dit. En dat in deze setting”.
Tijdens de koffie en het onvermijdelijke gebakje kijkt de inmiddels 65-jarige Ciska terug op de afgelopen decennia. “Van mijn vader moest ik in 1970 van de huishoudschool en eigenlijk was ik voorbestemd om in de supermarkt te gaan werken. Maar dat leek me niks. Toen ik bij de bieb naar binnen stapte, kwam van het een het ander. Iemand die er werkte en me kende vroeg of ik er niet wat voor voelde om dáár te beginnen. Vijftien was ik toen en piepjong nog.”
Geen seconde spijt
In al die vijftig jaar heeft ze nog geen seconde spijt gehad van die allereerste stap. “Ja, ooit bedacht ik me een moment dat ik eigenlijk ook wel graag iets met dieren wilde doen, maar dat was een bevlieging. Ik heb vijftig geweldig mooie jaren beleefd. Veel meegemaakt en de hele ontwikkeling van het bibliotheekwerk van nabij gevolgd.” Ze noemt de jaren ’70 toen kinderen nog contributievrij een boek konden lenen, maar ook de neventaken zoals het restaureren van de in bruikleen gegeven boeken. En de intrede van de automatisering in de jaren ‘80, die ook voor de bieb ingrijpende gevolgen had. Maar wat voor Ciska bleef, was het warme contact met mensen. “Ook al zijn ze tegenwoordig veel gehaaster en hebben ze soms een kort lontje”, vertelt ze.
Terugkijken op die halve eeuw doet Ciska met plezier. Sterker, ze zou het zo weer overdoen, zegt ze. “Er is niks mooier dan een boek in handen te hebben. Het verrijkt je kijk op de wereld.” Gevraagd naar haar mooiste boeken noemt ze De negerhut van Oom Tom en Alleen op de wereld. “Maar ook Haar naam was Sarah hoor. Ik heb het met tranen in mijn ogen gelezen.”
De laatste jaren heeft Ciska vooral een faciliterende taak in het Kulturhus. Zo verzorgt ze de lunches tijdens bijeenkomsten en vergadermomenten, alsook de koffie en tal van andere zaken. Vervelen doet het haar dan ook allemaal nog steeds niet. En als het ooit zover komt om te stoppen, dan zijn er hobby’s genoeg. “Nee, geen voetbal meer. Dat deed ik in mijn jonge jaren bij BZSV, NEO en Reutum. Straks wordt het vooral tuinieren en fietsen. En boeken lezen natuurlijk. Bovendien hoorde ik kortgeleden dat ik oma word…” (AJ/BM)
© BorneBoeit. Op onze artikelen en beeldmateriaal rust copyright.
Voor meer informatie raadpleeg de spelregels.