‘Mien oet Boorn’ is vandaag honderd jaar

Eigenlijk hoeft al die poppenkast voor haar helemaal niet. Als woensdagmorgen de bijna voltallige pers van Borne samenkomt bij mevrouw Hermien Boone-Maneschijn om er getuige van te zijn dat waarnemend burgemeester Gerard van den Hengel de felicitaties overbrengt namens de gemeente Borne, wordt het de honderdjarige dan ook bijna te veel en te druk.

Maar als de burgemeester eenmaal de tuin in stapt en beladen met cadeaus de warme woorden uitspreekt, kan ze toch wel lachen. Een fraai boeket, een boek over de geschiedenis van Borne, een mand vol lekkers én een kopie van haar geboorteakte vallen haar ten deel. “Och, wat leuk”, klinkt het als ze vol verbazing de akte samen met de burgemeester doorneemt.

‘Mooiste punt van Nederland’

Mevrouw Boone woont nog steeds zelfstandig aan de Azelosestraat. Ze krijgt hulp van de thuiszorg én van haar twee kinderen: zoon Albert van 72 en dochter Marian (65). Vandaag op de kop af 100 jaar geleden werd ze geboren tegenover het station in Borne en ze is altijd in het dorp blijven wonen. Voor haar werk trok ze weliswaar naar Hengelo, waar ze datatypiste was bij makelaardij Dekkers, maar voor het overige bleef het toch Borne. “Het mooiste punt van Nederland”, vertrouwt ze de burgemeester vol overtuiging toe.

Hermien, “vooral bekend als Mien oet Boorn”, aldus Albert, vult haar dagen met het maken van cryptogrammen, het lezen van boeken (“wel met grote letters hoor”) en ook zit ze nog regelmatig achter de computer om te kijken ‘wat de huizen doen’. Het is een overblijfsel uit haar werkzame periode. “Maar ik ben absoluut geen gemeenschapsmens, heb me nooit ergens actief voor ingezet. Er komen hier wel optochten langs de deur en daar kijk ik natuurlijk wél altijd naar”, klinkt het verontschuldigend.

‘Het is goed zo’

Als mevrouw Boone het mocht overdoen, zou het wel anders gaan. “Ja, dan had ik veel eerder voor een appartementje gekozen. Mijn man en mijn broers zijn al vroeg overleden, dus ben je nu wel veel alleen. Maar ja, ik wist ook niet dat ik honderd zou worden...” Soms vindt ze het ook wel genoeg zo. “Eigenlijk is het wel mooi geweest, want je wereld wordt natuurlijk wel kleiner.” Maar vandaag is het toch feest. Na de gebakjes vanmorgen doet ze het vanmiddag samen met haar twee kinderen en drie kleinkinderen nog eens dunnetjes over.

Op het voorstel om op 26 juni 2020 wéér samen te komen, klinkt het resolute antwoord: “Ie komt mie d’r niet meer in. Het is goed zo.” Lachend gaan we uit elkaar. Het gaat u goed honderdjarige! (BM)