‘De baby in de buik heeft tandjes’

Het leek juf Mirthe van basisschool De Esch een goed plan haar leerlingen van groep 7 de theorie over zwanger zijn en geboren worden eens wat meer aanschouwelijk te maken. Dus maakte ze een afspraak met Lisanne Oosterik, verloskundige bij Suus, de nieuwe praktijk die sinds augustus van dit jaar is gevestigd in De Poort van Borne. “Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt, maar het is een leuk idee”, riep Lisanne enthousiast. En dus stonden er donderdagmorgen 18 kinderen, soms met grote ogen, te turen op enkele beeldschermen, waarop de contouren van een 26 weken jonge, nog ongeboren baby zichtbaar werden.

‘In de buik kijken’

Die gebeurtenis bleek voor sommigen toch best even spannend. Tijdens een korte introductie vertelde Lisanne de kinderen wat ze zoal doet in haar praktijk en waar ze de zwangere mama’s mee helpt. Speels en vrolijk passeerden de groei van de vrucht, de ligging van de baby en de navelstreng de revue. Maar het hoogtepunt vormde toch wel het moment dat de kinderen zich opsplitsten in twee groepen om mee te gaan naar de behandelkamer. Daar zouden ze ‘in de buik’ kunnen kijken van een zwangere vrouw.

Opvallend detail bij beide groepen was dat de meisjes vooraan stonden. De jongens draaiden daarachter soms wat ongemakkelijk heen en weer. Toen de gel eenmaal op de zichtbare bolling was aangebracht en de transducer (het cameraatje) over de gel gleed, werd het stil. “Wat zie je nu allemaal?”, doorbrak Lisanne de spanning, even later gevolgd door spontane opmerkingen en vragen als ‘Wat gebeurt er als de baby op zijn kop staat?’ en ‘Hee, ik zie tandjes’, of ‘Kan de baby ons ook horen?’. “Nou, dat kan ‘ie zeker” zei Lisanne, “daarom is het ook heel belangrijk dat papa’s en mama’s veel praten, zodat de baby de geluiden herkent.”

‘Laten we hem Henk noemen’

Toen het kleine hartje hoorbaar werd, volgde een nieuwe stilte, even later gevolgd door “wow”. “Snel hè, het baby’tje heeft een hartslag van 146 slagen per minuut, een volwassene gemiddeld 80. Hoe groter je wordt, hoe minder snel je hart tikt,” aldus de verloskundige. Ook de handjes en voetjes riepen veel herkenning op, dit in tegenstelling tot de vraag of het nu een jongen of meisje zou zijn. En weer was het Lisanne die de ongemakkelijkheid doorbrak. Het bleek een jongetje. “Laten we hem maar Henk noemen”. “Ah nee,” was de unanieme reactie.

Tijdens de afronding van het leerzame uurtje kwamen er nog meer vragen los. Zo vroeg een van de kinderen of Lisanne zelf ook kinderen had en of ze dat wel wilde. Op dat moment viel de rap van de tongriem gesneden verloskundige toch even stil. “Natuurlijk wil ik dat wel”, zei ze even later, “maar vooralsnog vind ik het vooral heel mooi om papa’s en mama’s te helpen.” (BM)