Zingend over de pelgrimsroute

Ondanks de regen stond Wilma Bal een warm welkom te wachten toen ze na een afwezigheid van enkele maanden weer thuis arriveerde aan de Ringoven. Bijna 2000 kilometer liep ze in haar eentje naar Santiago de Compostella. Meer dan zestig dagen deed ze over de pelgrimsroute.

Een geweldige prestatie vond de buurt en om die reden werd Wilma bij thuiskomst verrast met een bord in de tuin, vlaggetjes aan het huis en heel veel felicitaties van de buren.

Emotie

Ontroerd viel de kleine, tengere, maar oh zo taaie, Wilma in de armen van de buurvrouw. Inclusief de overwintering in Spanje was ze maanden van huis geweest. Al die tijd was er via de app contact. De buren leefden mee met Wilma en volgden haar tocht van Vézelay in Frankrijk naar Santiago in Spanje. Bij het bereiken van haar doel in het verre Spanje kwamen er geen tranen aan te pas. “Ik was trots op mezelf, maar ik hoefde er niet om te huilen. Hier nu wel, omdat ik de liefde ondervind en vanwege het besef dat er mensen zijn die om je geven”, vertelt ze even later.

Voorbereiden?

En dan komen de enthousiaste verhalen. “Het was fantastisch! Ik heb echt nooit gedacht ‘waar ben ik aan begonnen?’ Ook niet als het regende of bij het ploeteren over de Pyreneeën. Zelfs dat was leuk!” Wilma lijkt bepaald geen type die zich van tevoren druk maakt over de moeilijkheden die ze wel eens tegen zou kunnen komen. “Voorbereiden? Nee, daar hou ik niet van. Weet je, er waren mensen die zich voor de Pyreneeën zorgen maakten over een berg. Ik denk dan, je moet die berg toch over en je komt ‘m vanzelf tegen. Ik zie het wel.”

Vliegende Hollander

De pelgrimsroute is een bekende route voor wandelaars en fietsers. “Ik heb ’s avonds heel veel leuke mensen gezien en gesproken.” Overdag liep ze bewust alleen. In een flink tempo. “Ze noemden me de Vliegende Hollander”, lacht ze. “Tja, ik heb er nu eenmaal altijd goed de pas in.” Alleen met haar eigen gedachten dus. “Je bent helemaal op jezelf aangewezen en leert daar ook van.” In Frankrijk bijvoorbeeld was ze wel eens de weg kwijt en wond zich er vreselijk over op. “Ik ben nogal een druk type en heb geleerd om de dingen meer te nemen zoals ze zijn.”

Verjaardagliedje

Maar meestal liep ze vrolijk en opgewekt de dagelijkse kilometers. Niet zelden zingend. Bestaande liedjes of compleet verzonnen. “Het is maar goed dat niemand je hoort.” Het werd een verjaardagliedje op haar eigen 66ste verjaardag, ergens in Spanje. “Ik heb onderweg nog een bloemetje geplukt en ben gestopt op een plek waar toevallig verjaardagslingers hingen. Ik werd door voorbijgangers omarmd en gezoend. Een hele leuke verjaardag!”

Geïnspireerd door de buurman

Wilma vatte het plan om de route te lopen op toen buurman Herman Vehof twee jaar geleden dezelfde weg heen en terug had afgelegd op de fiets. “Al eerder wilde ik zo’n lange tocht lopen, maar toen hij het had gedaan vond ik dat het er nu echt van moest komen.” Ze kan het iedereen aanraden. “Je moet natuurlijk wel goed in de benen zitten.” Zelf heeft ze, op een paar blaren op de eerste dagen na, geen enkele blessure of ander ongemak opgelopen. “Misschien heb ik ook wel mazzel gehad.”

Hoe dan ook smaakt de ervaring naar meer. Net als bij de buurman overigens, die volgende week terugkomt van een fietstocht naar Rome. “Morgen heb ik nog wat te doen, want we moeten de camper uitpakken. Maar daarna ga ik graag snel nog een keer!” (AJ/BM)