Open in het heetst van de strijd

Een ogenschijnlijk simpel brandje in een magazijn met grote gevolgen. Eigenaar en chef-kok Willem Dankers van restaurant Dorset dacht aanvankelijk nog dat de werkzaamheden in zijn bedrijf na hooguit twee dagen wel weer hun normale gang zouden kunnen nemen. Ondertussen weet hij beter. Vijf grotendeels slapeloze nachten verder proberen Dankers en zijn medewerkers hun normale ritme te herstellen. Donderdagavond wordt er weer geserveerd in restaurant Dorset. Vanuit een mobiele keukentruck voor het pand. Met daarop de treffende tekst: ‘Now open, in het heetst van de strijd’.

“In alle hectiek pakken we het samen goed op”, meldt Willem Dankers (op de foto boven met vrouw Kitty) als hij even de tijd neemt voor een kopje koffie. “Je wordt er niet echt uitgerust van. Je zit in een overlevingsmodus en een douche ’s morgens is onbetaalbaar.” Hij kijkt terug op zaterdag, toen hij aangekomen bij zijn zaak de brandweer voor de deur zag staan. “Geen overspannen gedoe, heel relaxed. Geen sirene, alleen een zwaailicht. Een magazijnbrand, meer was het eigenlijk niet. Ik werd om kwart over zes gebeld door de politie of ik naar Dorset wilde komen. Dat vragen ze niet omdat er een feestje is. Er is echter geen sprake geweest van paniekvoetbal. Er was brand, er was rook. Ik dacht: het zal wel meevallen, we kopen een nieuw pak suiker, halen een doekje over de tegels en kunnen verder.”

Een soort verhuisbedrijf
Maar al snel werd duidelijk dat het zo simpel niet lag. “Een uur later kwam de brandweer terug om nog twee keer na te blussen. Stroom en water gingen er af en er sprong een waterleiding. Iedereen ging naar boven of het daar wel goed ging. Het stof bleef niet op één plek, daar ga je dan. Ik dacht nog even: shit, dan maar pas dinsdag weer open. We doen heel veel catering en kunnen gemakkelijk draaien op locatie. Maar er was niks meer, het was net of er een soort verhuisbedrijf bezig was. Alles was leeg. We hadden geen glas, geen theelepeltje en geen suikerklontje meer. Er stonden tachtig verhuisdozen met pannetjes, met malletjes, serviesgoed en glaswerk.”

“Dat is net allemaal terug”, vult gastvrouw Rosalie Stoker (hiernaast links) donderdagmiddag aan. Alles staat in de bouwcontainer, net of je gaat emigreren. Alles moest worden schoongemaakt en gekeurd. We hadden niets, ook geen keuken meer.”

Willem Dankers vervolgt: “Je denkt: we bellen een bedrijf voor een keukenunit. Die zijn er, in Sittard. Maar daar hadden ze niet het formaat dat ik wilde. Daarvan was de container er wel, maar op de apparatuur moesten we nog een dag wachten. Zo’n ding weegt 10.000 kilo en moest op een vrachtwagen die er niet was. Bij Looms in Almelo hebben we uiteindelijk zelf vervoer geregeld en gisteravond hebben ze die truck hier neergezet. Dat kan namelijk niet overdag, omdat dan de parkeerplaats hier vol staat.”

In de nacht van woensdag op donderdag werden al enkele uren besteed om de tijdelijke keuken in te richten, vanmorgen om zes uur was de staf weer present omdat een groter aggregaat moest worden bezorgd. “Om weer licht in Dorset en de truck te krijgen was dat kleinere exemplaar dat er stond niet voldoende.”

'Gewone cateringklus'
Willem Dankers vergelijkt de situatie, ook voor zijn eigen gemoedsrust, maar als een ‘gewone cateringklus’. “We draaien met onze catering soms voor 2000 mensen tegelijk, draaien onze hand niet snel ergens voor om. Toch is het nu wel anders. We hebben nog geen eigen pak bloem, geen garde, geen pepermolen en alle bakjes, die we normaal gebruiken om ingrediënten voor een maaltijd in klaar te zetten, zijn weg. En je kunt nu eenmaal geen zes amandelen kopen, dat moet dan meteen een kilo zijn. We hebben het nu (om 14.00 uur donderdagmiddag, red.) voor elkaar. We zijn op de helft en met de jongens kunnen we vanavond gewoon weer draaien. Alleen komt het eten nu niet van rechts, maar van links uit de keuken.”
Met een beetje geluk heeft de leverancier van kassasystemen dan ook geregeld dat er in de mobiele keukeneenheid een printertje aanwezig is om de bestellingen op tijd richting restaurant te kunnen transporteren. “Want je kunt niet met een walkie talkie gaan schreeuwen.”

Kwetsbaarheid
Het hele magazijn is ondertussen gestript, de plafonds moeten er allemaal uit. Stroomkast en verdeelpunt zijn gesmolten en weggehaald, nadat deskundigen de situatie hebben beoordeeld en hebben vastgesteld dat brandstichting als oorzaak is uitgesloten. Wat wel precies de aanleiding was voor de brand, is nog niet bekend.

Nadat hij enkele jaren geleden al het slachtoffer was van een overal, heeft Willem Dankers opnieuw de kwetsbaarheid van zijn vak ervaren. “Het is ook wel een emotioneel proces waar je weer doorheen gaat. In mijn naïviteit heb ik echter gedacht: ik regel het wel even. Maar dan blijkt dat je steeds meer moet bijsturen. Je kunt het niet zelf meer. Drie dagen lang zijn vijftien mensen aan het werk geweest om alles schoon te maken. Voor mij is dit wel materieel, alles is vervangbaar. Maar we zijn ons ook erg goed bewust dat dit pand heel kwetsbaar is en controleren alles altijd intensief als we hier weg gaan. Maar je bent helaas niet overal baas over en kunt niet alles voorzien. Dit was gewoon domme pech. Het schilletje om je heen is soms dunner dan je kunt voelen.” (WP)

Lees ook het eerdere artikel Collega's helpen Dorset uit de brand