Zondag wordt mevrouw Wolters-Pik 104!

Op 12 mei 1920 werd ze in Hengelo geboren, Johanna Annechien Pik. Een geboorte die nogal wat voeten in aarde had, want haar moeder had de nodige zwangerschapsproblemen. “Je moet je kindje maar vergeten”, werd haar door de behandelende artsen ingefluisterd. Niets bleek echter minder waar, ook al had Johanna in haar jeugdjaren de nodige gezondheidsperikelen. “Zo zie je maar”, zegt ze nu, aan de vooravond van haar 104e verjaardag. “Je kan er niks van navertellen.”
 

Soms bij het ondeugende af

Mevrouw Wolters, zoals de verzorgenden van Villa Meijling aan de Stationsstraat haar noemen, kan nog steeds in geuren en kleuren over haar rijke leven vertellen. De ene keer met een uiterst serieuze ondertoon, en dan weer met pretoogjes en soms op het ondeugende af.
 

In huize Pik groeit ze op, samen met haar ouders en één broer. Al op jonge leeftijd werkt ze als calqueuse bij Hazemeijer. “U weet waarschijnlijk niet wat dat betekent en hoe je het schrijft”, zegt ze even later met diezelfde ondeugende blik. “Ik was wat je nu technisch tekenaar noemt en diende de tekeningen met inkt te bewerken om het gereed te maken voor de uitvoering. Ik zal het voor u spellen…’ Op 20-jarige leeftijd wilde ze al trouwen, maar haar aanstaande bleek nogal Duits georiënteerd. “Niet handig want het was oorlog, dus de relatie werd voortijdig verbroken."
 

Calqueuse in Amsterdam

Toch zat ze niet bij de pakken neer en verhuisde ze op enig moment samen met een vriendin naar Amsterdam, om daar bij de Bataafse Petroleum Maatschappij (de voorloper van Shell) haar brood te gaan verdienen. Deze carrièrestap bleek echter van korte duur, haar vader werd namelijk ontslagen en haar moeder kreeg evenwichtsproblemen als gevolg van een aanrijding. Daarom besloten ze maar opnieuw te beginnen en een kantoorboekhandel te starten waar Johanna diende bij te springen. De boekhandel was geen lang leven beschoren, waarna Johanna binnenstapte bij Dikkers en daar emplooi vond, wederom als calqueuse.
 

Daar leerde ze ook haar latere man kennen. “Hij was al wat ouder en is helaas in 1965 op 59-jarige leeftijd overleden.” Kinderen zijn er niet uit hun huwelijk voortgekomen. Het verzorgende haalde ze vooral uit haar vrijwilligerswerk voor de kerk. “Heel mooi om te doen.” Een bewogen leven dus, waarop mevrouw Wolters tot op de dag van vandaag met heel veel plezier terugkijkt. “Ach weet je, ieder leven heeft zo zijn ups en downs, net zoals het mijne. Maar als je vraagt of ik het zou willen overdoen, dan zeg ik volmondig ja! Maar alleen als ik dan wist wat ik nu weet”, vervolgt ze met een glimlach.

Geen respect meer voor elkaar

Mevrouw Wolters vult haar lange dagen vooral met het lezen van de krant. “Ik spel ‘m”, zegt ze vol trots “en lees werkelijk alles. Tussendoor puzzel ik nog graag. Het tv kijken gaat minder, de mensen praten te snel.” Een uitzondering maakt ze voor uitzendingen rondom Koningsdag en Prinsjesdag. “Dat vind ik nog steeds echt mooi.” Doordat ze het dagelijks (geschreven) nieuws dus nog steeds op de voet volgt, heeft ze ook een uitgesproken mening over de huidige wereld waarin we leven. “Het is er allemaal niet leuker op geworden, we hebben geen respect meer voor elkaar en dat vind ik heel jammer.”
 

Maar voor het overige valt er uit haar mond geen onvertogen woord op te tekenen. “Nee hoor, ik heb een prachtig leven gehad, met eigenlijk alleen maar hoogtepunten. Met heel veel vrienden en kennissen. Ik heb heel veel gelachen en zou iedereen willen aanraden ook optimistisch te blijven. En net zoals ik vroeger voor anderen zorgde, zorgen de mensen hier nu voor mij. En dat doen ze heel goed! Ach, en voor het overige: je moet ook beetje geluk hebben. Niet vergeten adem te halen is het belangrijkste.”
 

Haar verjaardag viert de oudste inwoner van Borne komende zondag heel bescheiden. “Het is een gewone dag, er komen nog twee familieleden over. Maar verder geen slingers of zo hoor, dat doen we niet meer. En of er nog een 105e verjaardag volgt? We zien het wel…” (AJ/BM)