Borns Bijtje voor Helga van den Berg

Tijdens een feestelijke bijeenkomst in De Tuinkamer in Hertme nam Helga van den Berg, de oprichter en drijvende kracht van de gelijknamige dagbesteding, dinsdagmiddag afscheid van haar collega’s. Haar prepensioensmoment is op 1 maart bereikt en vandaag is het bovendien precies 16 jaar geleden dat ze met haar Tuinkamer begon. Toen nog aan de Oude Es in Borne, in een speciaal daarvoor aangebouwde serre. Alle reden dus daar even bij stil te staan. En dat deed ook burgemeester Jan Pierik, die de volstrekt verraste Helga namens de gemeenschap een Borns Bijtje mocht opspelden. “O guttegut, nu word ik zenuwachtig”, was het enige dat ze op dat moment kon uitbrengen.

‘Dank je wel voor alles’

Dat de Tuinkamer in de afgelopen 16 jaar een groot succes werd, benadrukte ook Barry Kwast, manager bij Carintreggeland, de organisatie waartoe de Tuinkamer behoort. Zo stipte hij nog maar eens aan dat haar serre in 2016 werd ingeruild voor het Theaterhoes in Hertme. Mede daardoor kon de dagbesteding worden uitgebreid met nieuwe vrijwilligers en opschalen naar vijf dagen per week. “Jij was daarbij de spin in het web en regelde alles. En meer. Dank je wel voor alles”, zo besloot hij, waarna er een groot bevestigend applaus opklonk.

Ook burgemeester Jan Pierik liet zich in soortgelijke bewoordingen uit, waarbij hij nog maar eens refereerde aan het gegeven dat het hele gezin van Helga meehielp deze vorm van dagbesteding draaiende te houden. Van het opvangen en regelen van vrijwilligers, chauffeurs en sponsoren tot het poetsen en opruimen van het huis. “Geweldig dat je dit allemaal hebt opgezet en al die jaren hebt uitgedragen”, zei hij.

Dyslectisch kippetje…

Nadat ze met trots haar Bijtje in ontvangst had genomen, was het tijd voor een kort dankwoord. “Tja, daar sta je dan met een dubbel gevoel. Ik heb het al die jaren met heel veel plezier gedaan, heel veel enthousiaste collega’s ontmoet en mooie herinneringen gemaakt.” Ooit hoopt ze er nog een boek over te kunnen schrijven. Om er direct “al ben ik maar een dyslectisch kippetje” aan toe te voegen, en daarmee de nodige tijd te kunnen kopen. Wel had ze nog één dringende oproep aan allen die haar op deze middag uitgeleide deden. “Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd. Blijf dat vooral doen!“, zo klonk het vol overtuiging. (AJ/BM)