Ruud is de wanhoop nabij: ‘Help me dan!’

Amper vijf jaar geleden leek de toen 33-jarige Ruud Leeuw een gouden toekomst tegemoet te gaan. In 2018 bracht hij immers Philley op de markt, ‘een verdraaid makkelijk flesje’ zoals het in reclametermen werd genoemd. Een flesje dat op een vernuftige wijze voor de juiste dosering babyvoeding kon zorgen. Hij had zijn baan als financieel expert er zelfs voor opgegeven. En niet voor niets bleek al snel, want binnen een jaar werd Philley met enkele prestigieuze prijzen gehonoreerd. Toch ging het mis en goed ook. Afgelopen vrijdag plaatste hij een zelfgemaakte post op Facebook, waarin hij fulmineerde tegen ‘het systeem’. De wanhoop nabij en ten einde raad.

Corona

De ondergang werd ingeluid toen corona zich aandiende. Op dat moment had Leeuw namelijk net fors geïnvesteerd in een optimale uitlevering van zijn flesjes. Onder meer bij Kruidvat waren de schappen ruimschoots met Philley gevuld en de voorraden conform afspraak aangelegd. Maar toen de winkels gedwongen sloten viel de verkoop en daarmee de inkomstenstroom voor de Bornenaar stil. Hij kon niet langer aan zijn verplichtingen voldoen en ging feitelijk failliet. Gedoe met zijn investeerders leidde ertoe dat de officiële faillissementsaanvraag tot op de dag van vandaag is uitgebleven. En dus ook de formele afwikkeling ervan.

Ondertussen klopte Leeuw aan bij de gemeente Borne voor een bijstandsaanvraag. “Ik moet immers ook eten en drinken en heb bovendien ook vaste lasten, zoals huur en energiekosten.” De gemeente verwees hem door naar ROZ Twente, omdat deze organisatie voor de ondernemers in de bres zou springen. Volgens Leeuw werd daar echter al snel geconcludeerd dat Philley niet langer levensvatbaar zou zijn en stuurde hem dus terug naar de gemeente voor de aanvraag van een bijstandsuitkering, die vervolgens weer doorverwees naar de uitvoeringsorganisatie in Hengelo.

Bijna weggezet als misdadiger

“Ik werd bijna weggezet als misdadiger, de argwaan over mijn situatie was voelbaar”, verzucht hij. In Borne kwam hij in contact met Wijkracht. “Daar sprak ik met iemand die er absoluut niets van begreep. Het leek wel een stagiaire of zo… Tot drie keer toe kreeg ik daar verkeerd advies. Het was aan mijn eigen oplettendheid te danken dat het niet nog verder misliep. Zo moest ik zelf ontdekken dat ik voor een woonkostentoelage in aanmerking kwam. In april zou het eindelijk zover zijn dat er maandelijks een bedrag naar me zou worden overgemaakt. Maar wat gebeurt er? Maakt de gemeente het over naar een (commerciële) bankrekening van me. Nooit met ze over gecommuniceerd, maar het gebeurde. En die bankrekening is dus voor mij geblokkeerd. Het saldo daarvan vloeit rechtstreeks naar de schuldeisers en niet naar mij… Nadat ze de fout erkenden zeiden ze dat ik zelf maar met de bank moest bellen om het op te lossen. Maar ik heb jaren bij de bank gewerkt en weet dat het zo niet werkt. Het is aan de gemeente om dat recht te trekken.”

Leeuw vervolgt met: “En als je dan denkt dat het snel gecorrigeerd kan worden, nou… vergeet het maar. Je loopt tegen een hopeloze muur van bureaucratie aan, waarin niemand de verantwoordelijkheid wil nemen, laat staan het initiatief toont om het probleem snel te tackelen, terwijl het allemaal in enkele seconden geregeld kan zijn. En dan is het vrijdagmiddag, dan genieten de ambtenaren van hun vrije weekend en moet ik weer enkele dagen langer van bijna niets zien rond te komen.”

Ondertussen stapelden de problemen zich verder op. Afsluiting van gas en elektra dreigde en huisuitzetting. “Gelukkig sprong het Noodfonds Borne snel in de bres. Zij wist me wél slagvaardig te helpen en de eerste nood te lenigen. Alle complimenten daarvoor!” Overigens is tot op de dag van vandaag zijn bijstandsuitkering niet rond. “Ik ben er nu bijna een half jaar mee bezig!”

Hopeloze muur van bureaucratie

“Ik word er hartstikke gek van, want wat moet je in vredesnaam doen om geholpen te worden? Ik voldoe aan alle voorwaarden, maar de mensen daar beseffen niet hoe wanhopig ze je kunnen maken. Ik sta echt met de rug tegen de muur en zal over een week wellicht uit mijn huurhuis worden gezet omdat ik simpelweg niet aan mijn verplichtingen kan voldoen.” Heel even slaat hij zijn handen voor de ogen om de opkomende tranen te verbergen.

Gele kaart

Ook bij het vinden van een veel goedkopere huurwoning krijgt hij de spreekwoordelijke draai om de oren. “Kortgeleden kreeg ik zelfs een gele kaart omdat ik in een week tijd alleen op drie eengezinswoningen had gereageerd. “Ik zou te weinig ondernemen om een passende woning te vinden. Hoe dan? Er zijn gewoon geen andere woningen beschikbaar en daar word ik vervolgens voor gestraft. Zo voelt het en daarmee raak je alleen maar verder in de shit.”

Voor de gemeente Borne heeft hij geen goed woord over. “Het is een ivoren toren waar je niet binnenkomt. Bij het minste of geringste word je doorverwezen naar de gemeente Hengelo. Er is werkelijk niemand daar die je bij de hand neemt, je als mens behandelt en probeert om samen een goede oplossing te vinden. Soms overweeg ik zelfs om naar Ter Apel te gaan, mijn paspoort weg te gooien en niet langer Nederlands te praten. Dan weet ik in elk geval zeker dat ik een dak boven mijn hoofd krijg en te eten en te drinken heb.”

“Echt, ik meen het”, besluit Leeuw. “Ik roep 'het systeem’ op zich te realiseren dat het niet om dossiers gaat, maar dat het in alle gevallen om mensen gaat die een hulpvraag hebben. Die het moeilijk hebben en de wanhoop nabij zijn. Het kan toch niet zo zijn dat dit ons Nederland is…” (AJ/BM)

De post van Ruud Leeuw op Facebook is hier terug te zien.