Voor ‘zondagskind’ Gerard Welberg zit het erop

“Het was een prachttijd.” Vier woorden die met enige regelmaat terugkeren in het gesprek met Gerard Welberg, locatieleider van St. Aegidius, de basisschool in Hertme, waar hij sinds1996 ‘acteert’. “Ik heb er van alles meegemaakt, veel hoogtepunten en soms ook verdriet, maar wat blijft is het warme gevoel. De saamhorigheid van een dorp en de trots om zaken met elkaar en voor elkaar geregeld te kunnen krijgen.” Op donderdag 14 juli neemt hij afscheid van ‘zijn’ school en van zijn werkzame leven. Alhoewel…
 

Heimwee

Gerard Welberg, in april werd hij 65, begon zijn onderwijscarrière in 1979. ”Ik kreeg een aanstelling in Delfzijl, in een periode dat de banen voor onderwijzend personeel niet voor het oprapen lagen. Maar de heimwee naar Zenderen brak me al snel op. Ik miste mijn voetbalclub en het jongerenkoor. Door toeval kon ik een jaar later terecht op de Oldhofschool in Borne, een kans die ik met beide handen aangreep. Zestien jaar heb ik er lesgegeven, een mooie tijd. Een tijd ook waarin alles nog niet zo strak was geregeld. Als je af en toe eens buiten de lijntjes kleurde, kon dat nog.”
 

In 1996 liep Gerard Jos Kemna ‘toevallig’ tegen het lijf. “Kemna was hoofd van de St. Aegidiusschool en hij vroeg of ik niet in Hertme zou willen werken. Een kleine school, in een klein dorp. Ik zei ja en heb er in de afgelopen 26 jaar nog geen seconde spijt van gekregen. Toentertijd had de school zo’n 80 leerlingen, nu 70. Met recht klein dus, maar o wat mooi. Van meet af aan voelde ik me er thuis. Ben zelf ook een dorpsmens en hou van de menselijke maat. Een school als Aegidus in een dorp als Hertme is onlosmakelijk met de samenleving verbonden. Haal je de school weg, dan haal je de ziel en het leven uit het dorp. De een kan niet zonder het ander. Het sociale, de warmte… het hoort er allemaal bij.”
 

Het vertrouwen van ouders

Daar staat tegenover dat Welberg zich terdege realiseert dat een kleine school ook kwetsbaar is. Zo zorgde nog maar enkele jaren geleden een nieuwe wetgeving voor de nodige vraagtekens bij het bestaansrecht van kleinere scholen. Welberg op felle toon: “Natuurlijk, in een constellatie als onze school in Hertme staat en valt alles met de kwaliteit van de leerkrachten. Je kunt je hier niet verstoppen en je moet het met elkaar doen en knokken voor het welbevinden van je leerlingen. En dat lukt! Wij hebben onze leerlingen heel goed in beeld, krijgen het vertrouwen van de ouders en bouwen zo samen aan iets moois en waardevols. Ja, dan voel ik me vaak een zondagskind om hieraan een bijdrage te mogen leveren.”
 

Gevraagd naar de hoogtepunten van 26 jaar Hertme valt er enige stilte. “Makkelijker is het om dieptepunten te noemen”, reageert hij. “En dan denk ik vooral aan momenten waarbij twee leerlingen door een ongeval om het leven kwamen. Dat hakt er enorm in en dat sleep je heel lang met je mee. Maar natuurlijk zijn er ook hoogtepunten. En dan doel ik vooral op momenten waarin je samen viert, ergens naartoe werkt en met elkaar het geluk proeft. Of dat nu de carnaval is, de recente verbouwing van onze school of de momenten waarop je samen met de leerlingen muziek gaat maken in het Openluchttheater.”
 

Na 26 jaar is het aftellen voor Welberg inmiddels begonnen. Op 14 juli neemt hij officieel afscheid. Met een beetje weemoed, maar vooral ook met een heel voldaan gevoel. “Ik ben ervan overtuigd een hele mooie en toekomstbestendige school achter te laten.” Kim Schrooten zal met ingang van het nieuwe schooljaar de plek van de aanstaande pensionado gaan innemen.
 

Het zwarte gat

Bang om in een zwart gat te vallen, is Welberg geenszins. “Misschien dat ik de school wel ga missen, maar van vervelen is geen sprake. Als eerste wil ik straks mijn huis gaan schilderen, van onder tot boven en van binnen en buiten. Daarnaast ben ik een echt verenigingsmens en kan ik me op veel terreinen gaan uitleven. Zo ben ik secretaris van Zenderen Vooruit, voorzitter van Koor Mix en als oud-Prins bij de Doldraejers actief. Samen met mijn vrouw Hermien run ik een bed & breakfast en ongetwijfeld zullen we met onze caravan vaker op stap gaan. Dus… maak je geen zorgen,” besluit hij breed lachend op zijn welbekende wijze. (AJ/BM)