Hulpkaart ook in Borne geïntroduceerd

Soms kan iemand letterlijk of figuurlijk even de weg kwijt zijn. Bijvoorbeeld als gevolg van dementie, een verslaving, een verstandelijke beperking of een psychische kwetsbaarheid. Om deze mensen snel de hulp of zorg te kunnen bieden die zij op dat moment nodig hebben, is er de Hulpkaart. Een kaart waarop iemand zelf contactpersonen heeft vermeld die gebeld kunnen of moeten worden en een uitleg wat er mogelijk aan de hand is en wat iemand die wil helpen beter wel of niet kan doen. Anders dan de bestaande ‘crisiskaart’, worden gegevens van de Hulpkaart nergens geregistreerd en blijft het een persoonlijk documentje.
 

Kwetsbare situaties

Het landelijke initiatief is in Borne omarmd door het Zelfregieteam en wordt als pilot nu in eerste instantie uitgerold via WOPiT (Stichting Wonen en Psychiatrie in Twente) en Carintreggeland. De Hulpkaart is ontstaan vanuit het beleid omtrent mensen met onbegrepen gedrag, maar in Borne ziet men het gebruik breder. Ben van der Weide van het Zelfregieteam: “Het gaat niet om mensen die een kwetsbaarheid hebben, maar om mensen die in kwetsbare situaties terecht komen.” Ideaal gesproken zou iedereen er een op zak moeten hebben, vindt Van der Weide. “Maar we gaan eerst ervaring opdoen bij WOPiT en Carintreggeland.” Medewerkers van die organisaties hebben inmiddels een cursus gevolgd om cliënten te helpen met het kernachtig omschrijven van de situatie.
 

Voorbeelden

Bernadette Nijhuis van Carint kan veel situaties bedenken die anders waren gelopen als iemand een Hulpkaart op zak had gehad. “Bijvoorbeeld een tante zonder mobiele telefoon, die in het ziekenhuis was beland en waar de familie heel lang naar heeft gezocht. Of een meneer die met zijn scootmobiel in de sloot terecht was gekomen en door een beperking en de stress niet kon praten. Het was voor omstanders een hele klus om te achterhalen wie ze konden bellen.” En zo zijn er meer situaties waarin een Hulpkaart van nut kan zijn.
 

Zekerheid en vertrouwen

Afgezien van het goed hulp of zorg te kunnen bieden op momenten van crisis blijkt een Hulpkaart ook een gevoel van zekerheid en vertrouwen te geven aan de drager ervan. Wethouder Martin Velten: “Vaak zijn er pieken in gedrag. Mensen willen dan wel helpen, maar reageren soms net verkeerd, waardoor de situatie kan escaleren. Daardoor ontstaat bij de persoon zelf onzekerheid en angst voor situaties die zich mogelijk kunnen voordoen en trekt hij of zij zich terug uit de samenleving.” En dat is nu juist niet de bedoeling van de ‘inclusieve samenleving’. “Dit is een typisch voorbeeld van ‘preventie’”, vindt Van der Weide.
 

De pilot duurt zo’n drie maanden. Met de lessen die geleerd zijn zal de Hulpkaart breder beschikbaar worden. Uiteindelijk zou de Hulpkaart zo gewoon moeten zijn dat omstanders en hulpverleners automatisch vragen of iemand misschien zo’n Hulpkaart op zak heeft. (AJ)